Ακολουθεί η πρόταση του Βαγγέλη Στογιάννη :
Α) οι ΜΚΟ, εμείς και η διαφαινόμενη δυναμική
Η πρόταση των ΜΚΟ δεν είναι “η πρόταση των 4 κάδων” όπως απλά την αναφέρει. Είναι μια πρόταση για συγκεντρωτική διαχείριση του κερατά, διατήρηση κεντρικών εγκαταστάσεων στη Φυλή και δημιουργία νέων ΕΚΕΙ (κεντρική μονάδα κομποστοποίησης).
Η πρόταση των ΜΚΟ μιλάει για κεντρικά ΚΔΑΥ όταν κεντρικές εγκαταστάσεις σημαίνουν ένα πράγμα: εργολάβους που κερδίζουν με το συγκεντρωτικό σύστημα από τους φόρους του κοσμάκη και περιβαλλοντική υποβάθμιση. Είναι μια πρόταση που παίρνει τα άμεσα ρευστοποιήσιμα (ανακυκλώσιμα) από τους ΟΤΑ (προοπτική δημόσιου χαρακτήρα) και αφήνει στους δήμους μόνο τις αποκεντρωμένες εγκαταστάσεις κομποστοποίησης. Τους αφήνει δηλαδή να δώσουν προστιθέμενη αξία στα σκατά, αφαιρώντας όλες τις άλλες αξίες και καθιστώντας οικονομικά ανέφικτη οποιαδήποτε προοπτική βιωσιμότητας με δημόσιο χαρακτήρα.
Η πρόταση αυτή υιοθετήθηκε από την ΔΗΜ.ΑΡ. και έγινε προσπάθεια να υιοθετηθεί από τους Πρασίνους προκαλώντας σφοδρή αμφισβήτηση στο εσωτερικό τους και δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ σε αυτό τον χώρο. Και βέβαια, ένα μεγάλο μπράβο στους Πράσινους συναγωνιστές που μετέχουν στην ΠΡΟΣΥΝΑΤ και δίνουν αυτή τη δύσκολη μάχη στον πολιτικό χώρο τους, όπως όλοι οι υπόλοιποι κάνουμε σαν τα μυρμήγκια στους πολιτικούς μας χώρους.
Η πρόταση αυτή υποστηρίχτηκε όταν κατατέθηκε με το άστοχο επιχείρημα ότι αποτελεί πολιτικό ρεαλισμό να δώσουμε τη μάχη για τη βελτίωση του ΠΕΣΔΑ όταν οι επιλογές που βροχηδόν γίνονται για τη διαχείριση σε όλη την Ελλάδα δείχνουν ότι μόνο η συντονισμένη προσπάθεια για ριζική ανατροπή όλων των ΠΕΣΔΑ έχει πολιτικό νόημα δικαιώνοντας δυστυχώς πανηγυρικά τη σχετική μας εκτίμηση.
Αυτό επιβεβαιώνεται από όλα τα νέα σχετικά κινήματα και πρωτοβουλίες που σηκώνονται παντού για τα, ή γύρω από τα σκουπίδια (Άσηρος, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Μαντούδι, κλπ). Όλοι αυτοί, αντίθετα από κάποιους φίλους της Δυτικής Αθήνας, διακηρυγμένα θεωρούν ότι ο αγώνας τους δεν είναι θέμα τοπικών “μαγαζιών”, αλλά τμήμα ενιαίο και αναπόσπαστο όλων των σχετικών αγώνων, όπου κι αν δίνονται για τον ίδιο λόγο. Όλοι αυτοί επιδιώκουν και δουλεύουν για την συνεργασία και τον συντονισμό με τις ίδιες αρχές, όπως προκύπτει από την κίνηση της λίστας μας, χωρίς κανείς να τους το υποβάλει, ή να τους καθοδηγεί, ή να τους καπελώνει από τα πάνω (γιατί το ακούσαμε και αυτό).
Η δική μας πρόταση παρά τις καθυστερήσεις μας κερδίζει διαρκώς έδαφος παντού, τόσο στην χώρα, όσο και στους χώρους. Γιατί είναι τεχνικά και περιβαλλοντικά άρτια, ρεαλιστική, φθηνή και μάχεται για τον δημόσιο χαρακτήρα και τον κοινωνικό έλεγχο της διαχείρισης.
Η πρόταση των ΜΚΟ είναι τεχνικά και περιβαλλοντικά άστοχη, ανεπαρκώς και παράτυπα διαστασιολογμένη, και ανοίγει διάπλατο το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση και τη συγκεντρωτική διαχείριση κινούμενη σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από τη δική μας. Είναι μια πρόταση στηριγμένη σε λάθος πολιτική εκτίμηση και γι αυτό υποχωρεί διαρκώς, τόσο στην κοινωνία, όσο και στους πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώνει.
ΣΥΝΕΠΩΣ:
H ομάδα εργασίας της ΠΡΟΣΥΝΑΤ συνεχίζει τόσο τις επαφές με τους ΟΤΑ για την προσπάθεια προώθησης καλών παραδειγμάτων, όσο και τις σχετικές επεξεργασίες, (Ν. Ιωνία, Ελληνικό, Βύρωνας, κλπ), τη δουλειά του μυρμηγκιού δηλαδή.
Δεν υπάρχει αντίρρηση για συνεργασία με τις ΜΚΟ και προσπάθεια εύρεσης κοινής γλώσσας μαζί τους, αρκεί να μετακινηθούν σε θέση συμβατή με τη δική μας. Αυτό προϋποθέτει ξεκάθαρη τοποθέτηση για το ποιος επιδιώκουν να είναι ο ωφελούμενος (η κοινωνία, ή οι εργολάβοι των σκουπιδιών; γιατί και τα δύο μαζί είναι ασυμβίβαστα). Αν αυτό είναι εφικτό, γιατί όχι;
Σε ότι αφορά το ΔΣ της ΠΟΕ – ΟΤΑ, δεν έχω αντίρρηση να μιλήσουμε μαζί τους, και πρέπει να το επιχειρήσουμε, όλοι μας το βλέπουμε αυτό. Εκεί βέβαια, στο ΔΣ της ΠΟΕ – ΟΤΑ θα πρέπει να εξηγηθεί (από εμάς) ότι ο δημόσιος χαρακτήρας και οι θέσεις εργασίας δεν υπερασπίζονται με σκιαμαχίες, συνδικαλιές και προσπάθειες λόμπινγκ με τους αντιπάλους για να μην πω τίποτα βαρύτερο. Αυτό προϋποθέτει ότι θα αντιληφθούν πως το διακύβευμα είναι διαχείριση που εγγυάται θέσεις δουλειάς με δημόσιο χαρακτήρα και αποκέντρωση εγκαταστάσεων προς όφελος της κοινωνίας, ή συγκεντρωτική διαχείριση με λαθρεμπόριο τοξικών προς όφελος των ιδιωτών και σε βάρος της κοινωνίας. Αν γίνεται, γιατί όχι;
Β) σχετικά με την επιτροπή αγώνα Φυλής
Στην τελευταία συνάντησή μας στο Ζεφύρι αντέδρασαν στην πρόταση συναντίληψης που καταθέσαμε και εδώ και πάνω από μήνα συζητάμε και συνδιαμορφώνουμε με τη συμμετοχή κινημάτων και συλλογικοτήτων από τη Μακεδονία μέχρι την Κρήτη.
Χωρίς να έχουν άλλη πρόταση επί της ουσίας για τη διαχείριση, ακόμη και την πρότασή μου για κοινή ομάδα δουλειάς που θα συγκεντρώσει ιδέες και προτάσεις για επεξεργασία και τεκμηριωμένη επεξεργασία κοινών ενεργειών στις οποίες μετά από συμφωνία όλων θα προχωρήσουμε από κοινού ο καθένας στο χώρο του και όλοι μαζί παντού, όπως ρητά διατύπωσα, την χαρακτήρισαν προσπάθεια δημιουργίας “από τα πάνω σχήματος” που θα υποκαταστήσει τα κινήματα. Η δουλειά δηλαδή του μυρμηγκιού που κάνουμε στη σχετική ομάδα της ΠΡΟΣΥΝΑΤ και εγώ, και όλοι όσοι συμμετέχετε εκεί, είναι “καπέλωμα” των υπολοίπων.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Αφού λοιπόν τόσο εύκολα σας καπελώνουμε όλους εσάς, εμείς τα μυρμήγκια, δικαιούμαι να δηλώσω δυο τρία πράγματα σύμφωνα με τη μικρή προσωπική μου διαδρομή στο αριστερό κίνημα και την μαρξιστική – λενινιστική μου παιδεία:
Η Φυλή που διακρίνει καθαρά το καπέλωμα, όλους αυτούς τους μήνες, παρά τις προσπάθειες όλων μας δικαιούται να το πιστεύει, ωστόσο αυτό δεν είναι αγοραφοβία. Το τι είναι το έχει περιγράψει ο μακαρίτης ο Λένιν στην περίφημη διατριβή του για την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού και το έχουμε όλοι για χρόνια βιώσει στις ατέλειωτες σκιαμαχίες κάποιων προκειμένου εν ονόματι της ενότητας και του κινήματος να θάψουν και την ενότητα και το κίνημα. Εγώ, σε ότι με αφορά, το θεωρώ απλά πολιτική ιδιοτροπία που δικαιούνται να έχουν. Ακριβώς όμως γι αυτό και εν ονόματι του ότι ο σχεδιασμός προχωράει πλησίστιος, καταθέτω στη λίστα ότι:
α) είμαι διατεθειμένος να αγωνιστώ μέχρις εσχάτων να κλείσει η Φυλή, όχι όμως να πάω εκεί να κάνω τη δική τους επανάσταση, για λογαριασμό τους. Αυτό αποτελεί καθήκον του κινήματος της Φυλής και είναι θέμα της διεισδυτικότητας που αυτό είναι ικανό να έχει στην εκεί κοινωνία.
β) με αφορά να αγωνιστώ να μην υπάρχει καμία Φυλή πουθενά γιατί δεν πρέπει να αρρωσταίνουν παιδιά από φριχτές αρρώστιες και λυπάμαι αφάνταστα όταν αυτό συμβαίνει στη Φυλή. Δεν είμαι διατεθειμένος όμως να δώσω αυτό τον αγώνα στη Φυλή μόνο και μόνο επειδή το “κίνημα” εκεί δεν καταφέρνει να πείσει τους πατεράδες των παιδιών να αγωνιστούν για τα παιδιά τους, όντας απασχολημένο να διεκδικεί για τον εαυτό του τον τίτλο του κινήματος έναντι όλων ημών. Και δεν είμαι, όχι μόνο επειδή πιστεύω πως αριστερός δεν είσαι όταν το δηλώνεις, αλλά όταν στέκεσαι. Κυρίως δεν είμαι γιατί αυτό είναι άχρηστη σπατάλη χρόνου και όχι αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη είναι να σταθώ να πολεμήσω δίπλα στην Άσηρο, το Λαγκαδά, τη Θέρμη, την Πρωτοβουλία της Θεσσαλονίκης, το Βόλο, τη Λευκίμη, την Κερατέα, το Γραμματικό, το Μαντούδι. Εκεί δηλαδή που οι άνθρωποι αγωνίζονται χάσουν – κερδίσουν για να μην αρρωσταίνουν τα παιδιά τους, χωρίς να θεωρούν τα μαγαζιά τους κίνημα και τους άλλους, τουλάχιστον, υποτιμημένα λιμά. Έτσι αντιλαμβάνομαι τους αληθινούς αγώνες και συμπαθάτε με που αρνούμαι να αγωνιστώ να σώσω την επαναστατική ψυχή μου, επειδή πιστεύω πως την έχω ήδη σώσει και για αυτό προτιμώ να δίνω αγώνες προσπαθώντας να νικήσω.
25/10/2011
Βαγγέλης Στογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου